Het verhaal is heel lullig!
Beweren dat Brahman alles heeft geschapen, dat wat tijdelijk is en Brahman niet, want die is eeuwig. Op die manier eist Brahman alle aandacht op, nietwaar?
Maar in werkelijkheid heeft het leven, bestaan, geen begin en einde. Er is altijd leven geweest in welke (niet-)vorm dan ook.
Als het leven wel veranderlijk is, in beweging maar net als Brahman eeuwig en niet gecreëerd door Brahman, dan wordt de filosofie van het ware zelf opeens totaal anders.
Brahman is eeuwig en de schijnbare illusie ook.
Ook al vergaat het menselijk lichaam maar het lichaam gaat niet verloren als energie.
Het leven is ook oneindig en eeuwig maar veranderlijk.
Bewustzijn daarentegen is niet iets aparts, zoals vaak wordt beweerd. Maar bewustzijn is gelijk zijn inhoud. Zoals een spiegel gelijk zijn inhoud is. Of de oceaan. Je kunt wel met je denken beweren dat de oceaan en de inhoud twee zaken zijn maar in de praktijk niet.
Net als de zon en de aarde elkaar toebehoren.
Je kunt de zon aanbidden zoals mensen vooral vroeger deden, zoals in de tijd van het grote Egypte! Zo kun je bewustzijn aanbidden maar het slaat echt nergens op en voedt enkel de innerlijke gespletenheid van de mens: ik en mezelf, ik en de wereld.
Ik zeg je: je bent de wereld die je waarneemt. Er is geen apart zelf.
Er is enkel leven.